-
1 broń palna
огнестре́льное ору́жие -
2 broń
сущ.• орудие• оружие* * *оружиеrezerwacja бронь* * *ж1) ору́жие nbroń biała — холо́дное ору́жие
broń palna — огнестре́льное ору́жие
towarzysze broni — това́рищи по ору́жию
zawieszenie broni — переми́рие
sztuka broni — едини́ца ору́жия; ствол m (пистолет, револьвер и т. п.)
2) войска́ lm, род войскbroń pancerna — бронета́нковые войска́
•- prezentuj broń! -
3 broń
f uzbr. оружие broń jądrowa ядерное оружие broń palna огнестрельное оружиеKrótki rosyjsko-polski i polsko-rosyjski Słownik Polytechnic > broń
-
4 palny
прил.• горючий• легковоспламеняющийся• огнеопасный• огнестрельный* * *paln|yгорючий;● broń \palnya огнестрельное оружие
* * *горю́чий -
5 Feuerwaffe
Feuerwaffe f broń palna -
6 Handfeuerwaffe
Handfeuerwaffe f ręczna broń palna -
7 Schusswaffe
Schusswaffe f broń palna
См. также в других словарях:
broń — ż V, DCMs. broni; lm M. bronie, D. broni 1. zwykle blm «narzędzie walki, każda rzecz służąca do obrony własnej lub do rażenia nieprzyjaciela; oręż» Broń myśliwska, sportowa, wojskowa. Broń przeciwlotnicza, przeciwpancerna. Broń ręczna,… … Słownik języka polskiego
odprzodowy — ∆ Broń odprzodowa «broń palna ładowana od strony wylotu lufy, używana od końca XIII do XIX w.» … Słownik języka polskiego
odtylcowy — ∆ Broń odtylcowa «broń palna o lufie ładowanej od strony zamka, będąca w powszechnym użyciu od drugiej połowy XIX w.» … Słownik języka polskiego
skałkowy — ∆ Broń skałkowa, karabin skałkowy «dawna broń palna, w której proch zapalało się od iskierki z krzesiwa, czyli skałki» … Słownik języka polskiego
pistolet — m IV, D. u, Ms. pistoletecie; lm M. y 1. «krótka broń palna, przeznaczona do strzelania z ręki na bliskie odległości amunicją o energii mniejszej niż w amunicji karabinowej» Nabić pistolet. Strzelić, wypalić z pistoletu. ∆ Pistolet maszynowy… … Słownik języka polskiego
rusznica — ż II, DCMs. rusznicacy; lm D. rusznicaic «ręczna broń palna o długiej lufie, używana w w. XV XVII» ∆ Rusznica przeciwpancerna «współczesna ręczna broń palna do zwalczania celów opancerzonych za pomocą rdzeniowych pocisków przeciwpancernych» ‹czes … Słownik języka polskiego
strzelba — ż IV, CMs. strzelbabie; lm D. strzelb «myśliwska broń palna z długą gładką lufą, używana do strzelania śrutem do drobnej zwierzyny; dawniej: wszelka ręczna broń palna» Strzelba skałkowa, kapiszonowa. Nabić strzelbę. Zarzucić strzelbę na ramię … Słownik języka polskiego
uzbroić — dk VIa, uzbroję, uzbroićisz, uzbrój, uzbroićił, uzbrojony uzbrajać ndk I, uzbroićam, uzbroićasz, uzbroićają, uzbroićaj, uzbroićał, uzbroićany 1. «wyposażyć, zaopatrzyć w narzędzia walki, w broń, w sprzęt wojskowy» Uzbroić armię, wojsko, żołnierzy … Słownik języka polskiego
bruzdować — ndk IV, bruzdowaćduję, bruzdowaćdujesz, bruzdowaćduj, bruzdowaćował, bruzdowaćowany «robić bruzdy» Bruzdować krawędzie deski. ∆ Broń bruzdowana «broń palna z lufą mającą wewnątrz ślimakowato biegnącą bruzdę, która nadaje pociskom ruch obrotowy;… … Słownik języka polskiego
gwintować — ndk IV, gwintowaćtuję, gwintowaćtujesz, gwintowaćtuj, gwintowaćował, gwintowaćowany techn. «nacinać gwinty» ∆ Broń gwintowana «broń palna z lufą mającą wewnątrz ślimakowato biegnącą bruzdę, która nadaje pociskowi ruch obrotowy» … Słownik języka polskiego
karabin — m IV, D. u a. a, Ms. karabinnie; lm M. y «ręczna broń palna o długiej gwintowanej lufie, kalibrze 6,5 8 mm, zaopatrzona zwykle w bagnet, przeznaczona do rażenia celów pojedynczych» Karabin automatyczny, myśliwski. Nabić karabin. Strzelać z… … Słownik języka polskiego